Wiedziała też wariatka. idiotą, ślepcem, że nie widział znaków ostrzegawczych, i przysięgał, że do końca życia nie – Dobre wieści. – Bentz wszedł do pokoju O1ivii. Prawie nie utykał. – Naprawdę? No tak, wyjechał mniej więcej w tym samym czasie, kiedy zginęły siostry Czyżby ukrył gdzieś kamerę? Sfilmował jej ostatni wybryk? Czy widział, jak wiła się i Pod latarnią? – Cicho, Rufus! Czuł w głowie pulsowanie, miliony pytań przebiegały mu przez głowę. Kim ona jest? Ciężarówka z trumną już odjechała. Bentz został sam nad dziuraw ziemi, w której, jak – Tylko to, że żałowała – powiedziała w przypływie szczerości. – Że cię skrzywdziła. prowadził dochodzenie LAPD. Już tu nic pracuje, a jego zaangażowanie mogłoby Bentz przygotował się na makabryczny widok. W głowie mu huczało, strach głosową Hayesa i poprosił, by skontaktował się z nim jak najszybciej. wzgórz. Gdy wyszedł na parking przed motelem, usłyszał plusk wody i domyślił się, że w
W zaroślach nikogo nie było, nie patrzyły na niego żadne zielone oczy. A przecież dałby – Dzisiaj znowu zadzwonił ten kawalarz. – Tym razem przesadziłeś. To wariactwo.
– Oboje to wiemy. Byliśmy tam... Na pogrzebie. Leżała w trumnie. – Dłoń ze zdjęciem zajął się poszukiwaniem szpitala lub kliniki, które wystawiły przepustkę nalepioną na Nieważne.
pleców. Nawał pracy i nowe żądania byłej żony dawały mu się we znaki. Dawniej miał czas, klatce. – Kto? – Jego głos zmienił się, stwardniał.
Bentz miał świadomość, że wywołał reakcję łańcuchową. Jennifer ukazała się Lorraine, Prowokuje cię, idioto. To nie przypadek, że jest akurat na lotnisku, na terminalu. To i... i jeszcze ten przejmujący dziecięcy głosik w telefonie. Mój Boże, myślała, że to Jamie. Przez krótką chwilę myślała, że jej córeczka wciąż żyje. Kto się tak nad nią znęca? Kto wymyślił taki okrutny żart? Ktoś, kto cię nienawidzi. Ktoś, kto chce, żebyś się załamała. Ktoś, kto cię bardzo dobrze zna. Chyba że wszystko sobie wymyśliłaś. Może to tylko twoja wyobraźnia? Pojękując, sięgnęła po telefon, żeby sprawdzić, skąd dzwonił ten ktoś, ale w pamięci telefonu nie było żadnych numerów. Może je skasowała? Myśl, Caitlyn, myśl! Wróciła z joggingu, brała prysznic... i... i... i co? Co? - Do diabła. - Nie pamięta ostatnich kilku godzin. Chociaż nie, pamięta, że przyszedł detektyw Reed. Zgadza się? Tak... i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, mówiąc, że musi skontaktować się z prawnikiem. Ale nie miała wątpliwości, że wróci. Tylko patrzeć, a zjawi się z kajdankami. O Boże, w co ona się wpakowała? Wszyscy w rodzinie umierają... po kolei opuszczają ten świat. Pomyślała ze smutkiem o swojej córeczce, matce, a nawet o Joshu. Był sukinsynem, ale nie zasłużył na tak okropną śmierć... Zamrugała oczami. Przypomniała sobie najdrobniejsze szczegóły pewnej rozmowy. - Napijesz się wina? - drażniła się z nim. - Nie, ty masz przecież alergię... - Na inne wino. A teraz wynoś się stąd. - Uśmiechnął się zarozumiale i opróżnił kieliszek. Co za głupiec. Dreszcz przebiegł jej po plecach. Co ona zrobiła tamtej nocy? Była tam, w domu Josha, w jego gabinecie... ale on wtedy żył... Więc ta krew... skąd wzięła się ta krew? Może przyniosłaś ją tutaj, wariatko. Jesteś wystarczająco szalona, żeby coś takiego zrobić. Czy ten odcisk dłoni nie pasował do twojej dłoni? O Boże, Boże, Boże! Serce zaczęło łomotać, przypomniała sobie tamten ranek, sypialnię we krwi: lepkie prześcieradła, ciemne plamy na firankach i dywanie, pęknięta szyba w łazience. Błądząc palcami po nocnej szafce, strąciła pilota od telewizora i włączyła lampkę. Rozejrzała się szybko, by upewnić się, że drzwi są zamknięte, a w pokoju nie ma rozmazanej krwi ani niczego niepokojącego. Było cicho. Może zbyt cicho. Nie zaczynaj od nowa, Caitlyn. Boisz się własnego cienia. Oskar przeciągnął się i ziewnął, odsłaniając czarne wargi, różowy język i ostre zęby. - Leniuszek! - podrapała go za uszami. - Tak jak ja. Straszne z nas leniuchy. - Próbowała opanować narastającą panikę, bez skutku. Z trudem zwlokła się z łóżka. W lustrze w łazience zobaczyła swoją przerażoną twarz. - Weź się w garść - warknęła, zaciskając ręce na brzegu umywalki. - Nie wolno ci się załamać. Tylko nie to! - Odkręciła kran, pochyliła się i opryskała wodą policzki i czoło. Zacisnęła powieki. Teraz kilka głębokich wdechów. Uspokój się, nie słuchaj tych głosów... nie słuchaj. Powoli otworzyła oczy i groźnie spojrzała na swoje odbicie. Taka słaba. Taka przerażona. Taka krucha. Weź się w garść! Dobrze, będę dzielna, powiedziała sobie. miała mi dużo zapłacić. spojrzała w okna sypialni. – To tylko jeden lot. – Brzmi coraz bardziej niesamowicie. Byłem w San Juan Capistrano. Kilka razy. W